Στις 5 Δεκεμβρίου 2013, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εξέδωσε απόφαση σχετικά με την δίκαιη ικανοποίηση που πρέπει να καταβληθεί στον προσφεύγοντα στην υπόθεση υπ’ αριθ. 56759/08. Ο προσφεύγων στη συγκεκριμένη υπόθεση εκπροσωπήθηκε από τη δικηγορική εταιρία Χριστιανός και Συνεταίροι.
Ως προς τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, το 2009 τα ελληνικά ανώτατα δικαστήρια είχαν κρίνει ότι η υιοθεσία ενηλίκου από μοναχό που έλαβε χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αντίκειται στην ελληνική δημόσια τάξη και αρνήθηκαν την αναγνώρισή της. Με απόφαση της 3ης Μαΐου 2011, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι η άρνηση αναγνώρισης της απόφασης υιοθεσίας παραβιάζει το δικαίωμα του υιοθετουμένου τέκνου στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή (άρθρο 8 ΕΣΔΑ), συνιστά δυσμενή διάκριση του υιοθετουμένου σε σχέση με τα φυσικά τέκνα (άρθρο 8, σε συνδυασμό με το άρθρο 14 ΕΣΔΑ) και παραβιάζει το δικαίωμα στην περιουσία (άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου), καθώς και το δικαίωμα στη δίκαιη δίκη (άρθρο 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ). Δεδομένου ότι το ζήτημα της εφαρμογής του άρθρου 41 της ΕΣΔΑ (καταβολή δίκαιης ικανοποίησης) δεν ήταν ώριμο για κρίση, το Δικαστήριο κάλεσε την ελληνική κυβέρνηση και τον προσφεύγοντα να υποβάλουν τις παρατηρήσεις τους σχετικά με το ζήτημα και επιφυλάχθηκε για έκδοση απόφασης σε μεταγενέστερη ημερομηνία.
Με βάση το άρθρο 41 της ΕΣΔΑ, ο προσφεύγων αιτούνταν από το Δικαστήριο, καταρχάς, την επανεξέταση των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων ή, εναλλακτικά, την εκ νέου κίνηση των διαδικασιών ενώπιον των δικαστηρίων αυτών, καθώς και συγκεκριμένα ποσά ως αποζημίωση για τη χρηματική ζημία που υπέστη από την απώλεια των δικαιωμάτων του επί της κληρονομίας, για την ηθική ζημία, καθώς και για τη δικαστική δαπάνη που κατέβαλε.
Με την απόφαση της 5ης Δεκεμβρίου 2013, η οποία αφορούσε την καταβολή δίκαιης αποζημίωσης, το ΕΔΔΑ έκρινε πως πρέπει να καταβληθεί στον προσφεύγοντα συγκεκριμένη αποζημίωση τόσο για τη χρηματική ζημία που υπέστη όσο και για την ηθική ζημία, καθώς και για τη δικαστική δαπάνη που κατέβαλε.